JAAP TESSELAAR | RECENSIES

Straatfotografie is zo’n beetje wat impressionisme is voor de schilderkunst. Toegankelijk, herkenbaar, met een hang naar artistiekerigheid.   In het begin was het vernieuwend. Het stond voor een manier van kijken naar de wereld zoals die nog nooit eerder bekeken was. Die wereld was vooral herkenbaar. Opeens was het leven van alledag bijzonder geworden. Impressionisme laat ons de wereld zien zoals je die in een oogopslag waarneemt. Het moment doet ertoe en niet de boodschap. Daar hoort natuurlijk een scherpe blik bij en ook nog natuurlijk wel een idee wat het ene moment belangrijker maakt dan het ander. Maar toch. Wat je ziet is waard gezien te worden: het leven van alledag van alle mensen. Bij het impressionisme vertaalde dat zich en uiteindelijk vooral in het zoete moment, de schoonheid en de toegankelijkheid van de onderwerpen. De straat, het stadse leven, de roerigheid van alledag. Straatfotografie doet in wezen niets anders, alhoewel daar in eerste instantie de intentie wat ra

Als je op de website van Ytje Veenstra rond hopt ( www.ytje.com ) word je overdonderd door een fikse hoeveelheid namen en contacten voor wie en met wie Ytje heeft gewerkt. Deze Haarlemse lijkt in binnen- en buitenland actief te zijn en voor veel bladen en projecten illustraties te hebben geleverd. Ze is ook ambitieus, lijkt, gezien haar Engelstalige blog met de veelal hippe lifestyle-achtige tekeningen en illustraties. Ze schept verwachtingen. Deze zomer hangt een   deel van haar werk in het Centrum van de Kunsten in Beverwijk en om met de deur in huis te vallen: haar werk is net zo aangenaam als de zomer van 2016 tot nu toe. Voor de liefhebber valt er heus het een en ander te halen, soms kan je je warmen aan een aardig portretje, het oogt in eerste instantie niet onprettig, het is leuk voor de foto, soms belooft het heel wat, maar na heel wat aardige aanzetten denk je ook: zet nou eens door. Het is knap gedaan, erg precies getekend, met een hang naar ‘net echt’. Het lijkt e

Soms gebeurt het. Elke ochtend rijd ik tegen de zonsopgang in, sla bij West-Graftdijk de hoek om en wordt dan plotseling overvallen door licht: tegenlicht, strijklicht, waterlicht, zonsopgang, jacobsladders, stralenkransen, vliegtuigstrepen, en in het landschap vormen zich in dat licht   de contouren van bomen, kerken, boerderijen en heel in de verte de woontorens, de wachters van Purmerend. Onverslaanbaar. Overal is water en licht. Nooit is water ver weg, nooit kwam licht zo dichtbij. Zo gebeurt het: het ene moment zit je nog volop in je eigen wereld te suffen over dit en dat, over onrechtvaardigheid, mee- en tegenvallers, hoe stom die en die is, en hoe aantrekkelijk deze of gene en dan word je plotseling wakker geknipt uit je warrige maalstroom. Op dat moment ontvouwt de wereld zich in haar eigen naakte gedaante, zonder opsmuk in al haar pracht. Alsof een bruid haar kleed laat vallen. En dan rijd je daar, sta je daar met al je loze gedachten. Overvallen door het moment dat de

Waarschijnlijk is het verhaal van Plato’s grot wel bekend of is een flard ervan ergens blijven hangen: we kijken naar onze wereld alsof we holbewoners zijn die leven in een grot. Door een groot vuur of licht midden in de grot zien we schimmen en schaduwen op de muren van de grot bewegen. Omdat de grot onze enige werkelijkheid is, denken we dat die bewegende beelden op de muren de echte wereld is, de werkelijkheid. We   leven in een schijnwereld, en om de echte wereld of de werkelijkheid te doorgronden moet je wel wat moeite doen. Zoveel wil Plato met dit verhaal doorgeven. Of KEK dat ook wil met de wintertoonstelling Videorama16 weet ik niet, maar de vergelijking met de grot van Plato dringt zich onmiddelijk aan mij op bij het betreden van de tentoonstellingsruimte. Je wandelt een donkere ruimte binnen. Schaars verlicht door projecties op de wanden. Een kakafonie van beelden duikelt over de schermen. In slagorde staan vijf klassieke bureaus opgesteld, computertje eraan bevestigd