Vroeger thuis lazen we de Donald Duck. Eens in het jaar bracht oom Donald een bezoekje aan het Duckstad Museum voor Moderne Kunst. In het Vrolijk Weekblad werd daar de moderne kunst teruggebracht tot vrolijke heldere vormen. Schilderijen met driehoeken en rechthoeken en een vraagteken, zwierige beelden die achteloos op een sokkel prettig abstract stonden te wezen. Het Stedelijk Museum van de jaren zestig verstript.
Lang was ik het Duckstad Museum vergeten tot ik vorige week zaterdag de beelden van Tom Wagenaar ontmoette. In een uitgeklede tentoonstellingszaal in het centrum voor de Kunsten exposeert Wagenaar vijf beelden, niet meer. Plus een vitrine met een paar schaalmodellen van de beelden. Dat is het. En wat een plezier straalt dit uit.
De ene beeldhouwer maakt monumenten, de ander tart de zwaartekracht, een derde zoekt het in vormen en een vierde in beweging. Tom Wagenaar is er een van het vrolijke en lichte, van de luchtige kant van het bestaan. (Althans, in zijn beelden. Ik ken Wagenaar niet dus dit is geen uitspraak over zijn omgang met de mensen.) Als je dag grijs is gekleurd, dan tillen zijn beelden je even op en geven die lichte vleugelslag die je even doen zweven, een centimeter los van de zwaartekracht. Los van het zompige, het liemerige, kleiige, vochtige klimaat.
Wagenaar opent je ogen voor de zonnige, vrolijke, lichte en luchtige kanten van het bestaan. Alles danst, alles rijmt, alles beweegt of zweeft, alles vraagt vrolijk, en niets antwoordt zwaar.
Zijn beelden dansen ’s nachts als de directeuren van het Centrum voor de Kunsten en het Kennemer Theater hun deuren aan het Kerkplein hebben gesloten, een dansje en stoppen pas als ’s ochtends het café zijn eerste koffie schenkt. Zo stel ik het me voor.
De beweeglijkheid van de beelden (probeer dat maar eens, beweging suggereren in zo iets statisch als een beeld) inspireerde de aanwezigen bij de opening al tot bijnamen. En als iets een bijnaam krijgt dan weet je: het is er en het mag er zijn. Ik tekende op: Ieniemienie, Chez José, de Gouden Pik, Blade Runner. Ga kijken en stel vast welke bijnaam bij welk beeld hoort. Wie alles goed heeft, krijgt van mij een Donald Duck.
En nog wat. Beelden hebben ruimte nodig. In de tentoonstellingsruimte waar ze nu staan komen ze naar mijn idee niet helemaal tot hun recht. Tikje te krap. Het zou mooi zijn om je voor te stellen hoe deze beelden in de openbare ruimte nog meer tot hun recht zouden komen.
Als ik een voorstel mag doen om deze beelden ergens in de openbare ruimte te plaatsen: Ieniemienie in de hal van de bibliotheek, Blade Runner voor het station, Chez José tussen de vier kastanjes op het Kerkplein en de Gouden Pik natuurlijk prominent op het nieuwe stadhuis. Moet de Gemeente Beverwijk wel even snel handelen, want hoe lang is het al niet geleden dat er ergens een beeld is geplaatst?
 |
| Tom Wagenaar |
Reacties
Een reactie posten