Wat hangt er nou weer aan de muur? Als onbevooroordeeld KeK-fan word je de ene verrassing na de andere in geslingerd. Kregen we vorige maand de smullaria van Remco Kraaijeveld gepresenteerd, deze maand mogen we het doen met de beschilderde auto-onderdelen van Sophie Walraven. Keurig rondom in de vide van het Kennemer Theater hangen motorkap, kofferbak, achterklep, spatbord, autodak, linker en rechter voor- en achterdeur broederlijk naast elkaar . Allemaal voorzien van een beeltenis. Een paard, een poes, een bloesemtak, twee stoelen en een tafel, de etalage van een slagerij, verzin het maar. Alles kan. Om met een enthousiaste tentoonstellingsbezoeker te spreken: ‘Dit is weer eens een andere vorm van iets met iets doen.’
Navraag leert dat de kunstenaar deze auto-onderdelen ter plekke op een autosloperij heeft geschilderd en geveild. Belangstellenden konden een schildering/auto-onderdeel dat hen aanstond uitkiezen. Dat deel werd van de auto losgeslepen of gewrikt. Mooie actie: kunstenaar hard aan het werk, publiek leeft mee, doet een bod, schilder accepteert, iedereen blij. Wat op het eind van de dag overbleef zou de volgende dag alsnog vernietigd worden: het uiteindelijk doel van de autosloop. Wat er nu in het Kennemer Theater hangt, rest nog van die zondagmiddag in 2011.
Is het wat? Behalve dan het idee? Laat ik voorop stellen dat ik het werk van Walraven erg aanstekelijk vind. Kijk maar op haar site: www.sophiewalraven.nl.
Los van wat er in het Centrum hangt, is haar werk van een inspirerende vrolijkheid. De dynamiek swingt van haar werk en de vaart zit er goed in. Dat kan je zien aan het tempo en plezier waarmee Sophie Walraven alles onder handen neemt wat voor haar voeten komt. Haar site is een orgie van frisse beelden en projecten. Wat ik op de site heb gezien doet me goed en krikt m’n humeur op. Het lijkt wel of Alfred J. Kwak aan het werk is.
Als je al dat werk op internet ziet, kan je alleen maar betreuren dat er bij KeK louter is ingezoomd op een project uit 2011, de al genoemde auto-onderdelen die ter plekke op de sloop zijn geschilderd.
Walraven is een schilder die het moet hebben van veel, heel veel. Een enkel schilderij doet haar geen recht. Alles wat ze maakt is onderdeel van een dynamisch geheel. Klaar met het een, beginnen aan het ander. Zo eigentijds snel. ADHD-kunst.
De actie, de show, de performance, omgeving, materiaal, tijd en plaats, dat alles is minstens zo belangrijk. En het publiek niet te vergeten. Dat varieert van de klassieke kunstliefhebber tot de argeloze voorbijganger en buurtbewoner. Zoals bij zoveel in deze tijd is de belevingsfactor niet uit te vlakken.
Het gaat hier niet alleen om de kunst in de afgeronde fase. Het uiteindelijke plaatje is bij deze kunstvorm slechts één aspect. Het dient geen specifiek doel, heeft geen diepere betekenis.
Bij een trapezewerker vraag je je ook niet af wat hij bedoelt met het gezwaai aan een rekstok, aan een voetballer ook niet wat hij bedoelt met het derde doelpunt. Met deze kunst ook niet. Het stemt vrolijk, het is een prestatie. Het is er, en het mag er zijn.
De beschilderde auto-onderdelen die we in het Kennemer Theater zien zijn fraaie voorbeelden van de manier waarop Sophie Walraven werkt.
Maar tegelijkertijd merk je ook in deze stille tentoonstellingsruimte meteen wat er wringt. De dynamiek ontbreekt. Deze objecten lijken niet bedoeld om slechts als schilderingen opgehangen te worden. Op een a-typische ondergrond. De stukken auto hangen stil en verloren in de ronde ruimte. Verweesd. De wisselwerking ontbreekt. Het heeft zijn zeggingskracht verloren. Zo lijken de taferelen op een kunstje, en dat doet de kunstenaar geen recht.
De werken op zich zijn af. En toen neergezet en achtergelaten. Alsof de voorstelling is gespeeld en alleen het decor nog rest. Alsof je naar de restanten kijkt van een heel vrolijke kermis. De maandag erna..
Is het wat? Behalve dan het idee? Laat ik voorop stellen dat ik het werk van Walraven erg aanstekelijk vind. Kijk maar op haar site: www.sophiewalraven.nl.
Los van wat er in het Centrum hangt, is haar werk van een inspirerende vrolijkheid. De dynamiek swingt van haar werk en de vaart zit er goed in. Dat kan je zien aan het tempo en plezier waarmee Sophie Walraven alles onder handen neemt wat voor haar voeten komt. Haar site is een orgie van frisse beelden en projecten. Wat ik op de site heb gezien doet me goed en krikt m’n humeur op. Het lijkt wel of Alfred J. Kwak aan het werk is.
Als je al dat werk op internet ziet, kan je alleen maar betreuren dat er bij KeK louter is ingezoomd op een project uit 2011, de al genoemde auto-onderdelen die ter plekke op de sloop zijn geschilderd.
Walraven is een schilder die het moet hebben van veel, heel veel. Een enkel schilderij doet haar geen recht. Alles wat ze maakt is onderdeel van een dynamisch geheel. Klaar met het een, beginnen aan het ander. Zo eigentijds snel. ADHD-kunst.
De actie, de show, de performance, omgeving, materiaal, tijd en plaats, dat alles is minstens zo belangrijk. En het publiek niet te vergeten. Dat varieert van de klassieke kunstliefhebber tot de argeloze voorbijganger en buurtbewoner. Zoals bij zoveel in deze tijd is de belevingsfactor niet uit te vlakken.
Het gaat hier niet alleen om de kunst in de afgeronde fase. Het uiteindelijke plaatje is bij deze kunstvorm slechts één aspect. Het dient geen specifiek doel, heeft geen diepere betekenis.
Bij een trapezewerker vraag je je ook niet af wat hij bedoelt met het gezwaai aan een rekstok, aan een voetballer ook niet wat hij bedoelt met het derde doelpunt. Met deze kunst ook niet. Het stemt vrolijk, het is een prestatie. Het is er, en het mag er zijn.
De beschilderde auto-onderdelen die we in het Kennemer Theater zien zijn fraaie voorbeelden van de manier waarop Sophie Walraven werkt.
Maar tegelijkertijd merk je ook in deze stille tentoonstellingsruimte meteen wat er wringt. De dynamiek ontbreekt. Deze objecten lijken niet bedoeld om slechts als schilderingen opgehangen te worden. Op een a-typische ondergrond. De stukken auto hangen stil en verloren in de ronde ruimte. Verweesd. De wisselwerking ontbreekt. Het heeft zijn zeggingskracht verloren. Zo lijken de taferelen op een kunstje, en dat doet de kunstenaar geen recht.
De werken op zich zijn af. En toen neergezet en achtergelaten. Alsof de voorstelling is gespeeld en alleen het decor nog rest. Alsof je naar de restanten kijkt van een heel vrolijke kermis. De maandag erna..
Reacties
Een reactie posten