JAAP TESSELAAR | RECENSIES

Een stad toont leven, is dynamisch, enerverend, spannend, meeslepend of een oord van ellende. Dat laatste kan ook. Maar al eeuwen lang is de stad onderwerp of decor van tientallen schilderijen, films, liedjes, verhalen, romans, installaties, beelden. Filmers, componisten, fotografen, beeldende kunstenaars, schrijvers brengen met overgave een ode aan de stad of het stadsleven. De stad is dan ook bij uitstek de plaats waar je je als dolend mens in kunt verliezen of waar je je mee kunt identificeren. Een goudmijn voor de kunstenaar, zou ik zeggen. Tot op de dag van vandaag. (Op dit ogenblik lijkt er zelfs sprake van een kleine hype rond het thema ‘stad in de kunst’, als ik de veelheid aan exposities en publicaties mag geloven.  [1] ) Alle grote steden zijn in een bepaalde tijd wel een keer in de mode geweest. Het stadsleven boeit kunstenaars al eeuwenlang en heeft geleid tot een veelheid aan kunstuitingen: de romantische stad, de bruisende stad, de revolutionaire stad. Maar ook de s

Ik heb deze week lang lopen suffen waarom de prenten van Thé Tjong Khing toch zo’n ongelooflijke aantrekkingskracht op me hebben. Vroeger al, ik was een jaar of zeventien, viel ik als een blok voor de strip die toen dagelijks in de regionale krant verscheen: Arman en Ilva. Zo anders dan alle belegen strips uit die tijd. De helden van het verhaal waren fris, helder, jong, sexy. En de tekenstijl was ook helemaal jaren zestig. Arman en Ilva ademden de geest van de tijd. Vanaf dat moment was hij voor mij een van de besten. En dat bleef zo.                         En ik was niet de enige bleek afgelopen zondag tijdens de opening van zijn expositie in het Centrum voor de Kunsten. Behalve honderden kinderen liepen er tientallen kale en grijzende fans rond om een glimp van de meester op te vangen. En hem een hand te schudden wat vervolgens dan juichend in het gastenboek werd neergepend (zie gastenboek bij de expo: ‘ik heb hem de

De septembertentoonstelling in het Centrum voor de Kunsten is een vrolijk geheel van frisse heldere afbeeldingen met één overkoepelend thema: oorlog. Of strijd, of vechten. De verantwoordelijk kunstenaar is Jan Willem Campmans (what’s in a name?). Jan Willem Campmans kennen we al van een eerdere bijdrage aan het Young Art Festival, waar hij met behulp van ‘drawing tablets’en beamers in het donkere park Westerhout tekeningen van licht maakte op bomen, struiken en al wat voor handen was. Samen met de bezoekers. Een bont geheel van licht in de duisternis. Deze zogenaamde light-up voerde Jan Willem Campmans ook op tijdens de opening van zijn tentoonstelling in het Kennemer Theater. Bezoekers mochten plaatsnemen tegen een kale wand en Campmans maakte een felle lichttekening van en op de persoon in kwestie. Een projectie van het beeld op   de werkelijkheid, zullen we maar zeggen. ‘Op het eerste gezicht’ was daarom ook misschien een mooie titel geweest voor deze tentoonstelling.

Het werk van Marije Gertenbach moet je in je eentje bekijken en het liefst ’s morgens vroeg. In alle stilte. Zonder geluid en zonder afleiding. Haar werk is sober en zonder enige opsmuk. Het staat daar niet om te behagen, het staat daar omdat het er is.                   Het vraagt om stilte.  Het sluit geluiden buiten, het filtert licht, het dempt je zintuigen en zet je hoofd open. Je kijkt niet naar een werk, je stapt een wereld binnen. De doeken reiken tot aan het plafond en de vloer maakt wezenlijk onderdeel uit van het werk. Toen ik dit werk zag, kreeg ik de associatie met de stilte die je ervaart als je o ngedwongen op een vakantiedag in een pittoresk dorpje het plaatselijke kapelletje binnenstapt en daar overvallen wordt  door de afbeeldingen aan de muur van de verhalen van heiligen uit het oude en nieuwe testament.                                                                         Verhalen die deel uitmaken van een collectief be