JAAP TESSELAAR | RECENSIES

Als ik op een late herfstmiddag de tentoonstellingsruimte in wil lopen, zie ik op de andere trap de voorzitter van KEK als een ‘devil in disguise’ schichtig de trap afdalen. De kunstenaar van dienst, Marije Gertenbach, pakt ook net haar jas van de steiger die staat opgesteld aan het begin van de omgang. ‘ Ik ga net weg’. We groeten vluchtig en alleen blijf ik achter. Op de achtergrond jengelt onbestemde muziek. Ik maak een ronde over de tentoonstellingsruimte. Het is in ieder geval geen klassieke tentoonstelling waarbij je de werken een voor een langsloopt om je dan gaandeweg een oordeel aan te meten. Na mijn eerste ronde hang ik even over de balustrade om het geheel op me in te laten werken. Even de tijd nemen, dat heeft deze expositie wel nodig. Het plafond is aan de buitenrand opengebroken. Over de hele gaanderij hangen panelen die zijn gebogen in de vorm van een kwart cirkel, eerst bewerkt met zand en lijm en daarna beschilderd in de tinten blauw en ro

Zoals de dwarrelende bloesemblaadjes van de iep (en de kastanje, en de meidoorn) je in deze maand verleiden om als een schooljongen de lucht in te springen om te vangen wat er te vangen valt, zo verleidt deze tentoonstelling je om al je schroom te laten vallen en net als een kind alles aan te raken. We hebben het over Eenlingen, de laatste KEK-expositie. De eenlingen zijn Ada Leenheer, Anja van Wijgerden (foto’s, aquarellen) en Jim van der Eng (haiku’s) Het begint al mooi. Een stuk of zeven zinken emmers aan even zoveel touwen hangen bij binnenkomst te wachten tot er even flink aan getrokken wordt, wat een hels kabaal veroorzaakt. Volwassenen doen dat niet, kinderen deden het wel, las ik in het gastenboek. Wat had dit met kunst te maken, zou de zure opmerking kunnen zijn. Vorige maand was er een tentoonstelling waar de kunstenaar van dienst een installatie had opgebouwd met een heel idee erachter over micro en macro en kosmos en krachten. Heel kunstig, maar zo dood als

Poëtisch, was het woord dat bij de opening van de tentoonstelling van Dik Box veelvuldig viel. Wat viel er anders van te zeggen? Daarop de vraag: wat zie jij erin? Ja, wolken. Of een spel met lijnen en licht. Kinetische kunst, mompelde iemand, maar het beweegt niet. Een beetje glazig kijkend en welwillend glimlachend stonden de bezoekers in de tentoonstellingsruimte zich iets van een houding aan te meten bij de vage objecten die daar roerloos in de ruimte hingen. Wat wil die Dik Box hier nou eigenlijk mee, vroeg ik me af. Is het wel poëtisch? Ja, als je daarmee dromerig bedoelt. Maar dat soort poëzie is snel over zijn houdbaarheidsdatum heen. Een keer lezen en klaar. Het idee is prijsgegeven. En Diks objecten lijken hier op de voorjaarstentoonstelling hetzelfde lot toebedeeld. Er hangt kippengaas dat in ronde vormen is gebogen, rondingen die in elkaar opgaan of uitdijen, zoals wolkenpartijen. Om alles meer effect te geven is het object in een vervreemdend soort blacklight ge