JAAP TESSELAAR | RECENSIES

Voor kinderboerderij De Baak staan twee rammen met de koppen bars tegenover elkaar, de hoorns op enkele centimeters van elkaar. Het gevecht kan beginnen. Tegelijkertijd zijn de beesten zo zacht en aaibaar dat je er vanzelf je handen over laat glijden als je er langsloopt. Een opmerkelijk beeld dat zo makkelijk aanraakbaar is en waar zo’n ontspannen spanning vanuit gaat dat iedereen die weleens bij de kinderboerderij is geweest, het ook kent en niet meer vergeet. Het verenigt ook nogal wat tegenstellingen in zich: hard en zacht, ruw en glad, beschermend en bedreigend, zacht en krachtig, gesloten en toegankelijk. Verborgen krachten ook. Illustratief voor het werk van Sjanneke van Herpen. De tentoonstelling van haar werk bij Kek – tot en met 5 oktober te zien – geeft een goed overzicht van haar werk en haar drijfveren. Niet dat alles keurig zo geordend is, alles staat lekker door elkaar. Het alledaagse De expositie begint met foto’s van alledaagse onderwerpen. Van die ding

Het eerste werk van Nikki Kröder dat ik zag was haar performance ‘Prinses op de Erwt’ tijdens Young Art 2009. Op twintig matrassen in het nachtblauw, verlicht door een schemerlamp, lag daar Nikki Kröder zich onbehaaglijk te voelen vanwege een erwt die haar gevoelige huid ongemak bezorgde. De prinses woelde en draaide en kon geen rust vinden. Kunstwerk en kunstenaar vielen hier samen, niet te overtreffen. 100% Kröder. Mijn tweede kennismaking was de performance Hemelhakken. Op een zonnige zomerochtend in 2011, ’s morgens om half zeven in de duinen van Boreel, tijdens de wandeling Hemel op Aarde, trapten twee freules op hoge rode hakken de hemeldauw weg. Ze paradeerden als jonge veulens door het wilde duin, langs de Beek als Bronroute. Aarde en hemel met elkaar verbindend, zelfbewust en speels, Jong uitgelaten leven. Later zag ik meer performances. De lampenjurken, de ‘dolls’, de Knopera. In de eerste performances was Nikki nog de spil in het spel, later ontpopte ze zich stee

Het lijkt of je een dependance van het Teylers Museum betreedt. Gedempt licht, vitrines, rariteiten en dode beesten. Aan de grote wand een rek met zakjes met beentjes en botjes, een stofjas die wacht op de biologieleraar. Hij zou elk moment kunnen binnenkomen om te laten zien hoe je de dood prepareert en opzet. Natura Artis Magistra, de natuur is de leraar van kunst en wetenschap. Wat staat ons te wachten? We betreden het practicum als leerlingen, schoorvoetend en in eerbiedige afwachting van wat komen gaat. De kriebels van een eerste schooldag komen weer boven, toen onderwijs nog een eerbiedwaardige en kind onderdrukkende uitstraling had. Alles is nog onbegrijpelijk en je bent in afwachting van het magische moment dat je het begrijpt. (De hele tentoonstelling is eigenlijk een mooie kritiek op het huidige onderwijs: Niks beleven! Afwachten! Niet meteen je mening geven! Jouw mening interesseert me niet! Eerst verbazen! Onbegrijpelijk? Geef het tijd! Kijk! Luister! Voel! En dan