Waarschijnlijk is het verhaal van Plato’s grot wel bekend of is een flard ervan ergens blijven hangen: we kijken naar onze wereld alsof we holbewoners zijn die leven in een grot. Door een groot vuur of licht midden in de grot zien we schimmen en schaduwen op de muren van de grot bewegen. Omdat de grot onze enige werkelijkheid is, denken we dat die bewegende beelden op de muren de echte wereld is, de werkelijkheid. We leven in een schijnwereld, en om de echte wereld of de werkelijkheid te doorgronden moet je wel wat moeite doen. Zoveel wil Plato met dit verhaal doorgeven. Of KEK dat ook wil met de wintertoonstelling Videorama16 weet ik niet, maar de vergelijking met de grot van Plato dringt zich onmiddelijk aan mij op bij het betreden van de tentoonstellingsruimte. Je wandelt een donkere ruimte binnen. Schaars verlicht door projecties op de wanden. Een kakafonie van beelden duikelt over de schermen. In slagorde staan vijf klassieke bureaus opgesteld, computertje eraan bevestigd