Zo stel ik me de dood voor. In een film dan. Je leven ligt achter je en je komt bij de veerman die je overbrengt naar het rijk der doden. Omdat je levende lijf te zwaar is om overgevaren te worden, moet uit je resten de ziel gekneed worden. De essentie van wat je bent gaat naar de overkant. De veerman voelt, tast, kneedt, rijgt en dikt je in tot de kern, tot je wezen. Zo ga je. Het stelt niets voor. Van iets gewoons en alledaags en afgedankts iets nieuws maken, ijl, helder en licht. Een metamorfose. Op het eerste gezicht stelt het werk van Helma Kuijper ook niets voor en op het tweede gezicht ook niet. Het is wat het is. Je kunt er natuurlijk van alles in zien, maar je kunt het ook laten bij wat het is. Omgevormde waardeloze materialen in nieuw verband samengebracht. Tot de kern doorgedrongen. Door een eersteklas couturier in hun zondagse jasje, hun mooiste pak neergezet. Met bijna niets weet Helma Kuijper een ordening aan te brengen in materialen die betekenisloos en acht