Tijdens Panorama 13, nu bijna twee jaar gelden konden we Arno Bleeker in actie zien, zij aan zij met Tjarko van der Pol: twee grote mannen die het kleinst mogelijke penseeltje of potloodje tussen duim en wijsvinger geklemd hielden en met het puntje van hun tong tussen de lippen geklemd met uiterste precisie de wereld in klein protest te lijf gingen. Dat zien we nu weer. Met dezelfde precisie geeft tekenaar/beeldend kunstenaar Arno Bleeker in de novembertentoonstelling een proeve van bekwaamheid. De thema ’ s zijn correct en roepen een oja-gevoel op. De mens tegen de maatschappij. De mens gebukt onder het leven. De mens draagt zijn lot. De mens, hij zwoegt en sjokt en lijdt. Ecce home. Zie de mens. Zodat je na afloop denkt: tjonge het leven valt niet mee. Ik neem er nog maar een biertje op. Maar zo gauw zijn we niet klaar met Arno Bleeker. Arno ook niet met zichzelf. Het draait in zijn werk om meer dan kommer en kwel alleen. Arno Bleeker wil uitbreken, lijkt. En de zoektocht