Araun Gordijn geeft zijn geheim niet meteen prijs. Sterker nog, hij zet je op het verkeerde been. In eerste instantie denk je dat je naar een hommage kijkt aan Amerika’s vergane glorie uit de jaren vijftig: grote auto’s en verlaten tankstations. Mooi, veilig, herkenbaar en wel zo herkenbaar dat je meteen stapt in de val van het makkelijke kijken. Dat ken ik wel, denk je dan, die fifties, dat geroadtrip in Amerika. Wel leuk, maar niet origineel. Ik tuinde er ook met open ogen in. Bij de vorige tentoonstellingen van Kek kwam de fotografie ook al ruim aan bod. De uitgelezen reclamefotografie in december en de exotische zogenaamde vervreemdende kunstfoto’s in maart. En nu dan dit: nageschilderde foto’s. Dan denk je toch gauw ‘laat deze beker aan mij voorbij gaan’. Niet doen dus. Opdrinken en tot de bodem. Want om de dichter Nijhoff te parafraseren: ‘je ziet niet wat je ziet’. Tijdens de eerste keer kijken hing ik nog in mijn vooroordeel dat dit wel helemaal niks moest zijn. Clic