Ik heb deze week lang lopen suffen waarom de prenten van Thé Tjong Khing toch zo’n ongelooflijke aantrekkingskracht op me hebben. Vroeger al, ik was een jaar of zeventien, viel ik als een blok voor de strip die toen dagelijks in de regionale krant verscheen: Arman en Ilva. Zo anders dan alle belegen strips uit die tijd. De helden van het verhaal waren fris, helder, jong, sexy. En de tekenstijl was ook helemaal jaren zestig. Arman en Ilva ademden de geest van de tijd. Vanaf dat moment was hij voor mij een van de besten. En dat bleef zo. En ik was niet de enige bleek afgelopen zondag tijdens de opening van zijn expositie in het Centrum voor de Kunsten. Behalve honderden kinderen liepen er tientallen kale en grijzende fans rond om een glimp van de meester op te vangen. En hem een hand te schudden wat vervolgens dan juichend in het gastenboek werd neergepend (zie gastenboek bij de expo: ‘ik heb hem de