Het werk van Marije Gertenbach moet je in je eentje bekijken en het liefst ’s morgens vroeg. In alle stilte. Zonder geluid en zonder afleiding. Haar werk is sober en zonder enige opsmuk. Het staat daar niet om te behagen, het staat daar omdat het er is. Het vraagt om stilte. Het sluit geluiden buiten, het filtert licht, het dempt je zintuigen en zet je hoofd open. Je kijkt niet naar een werk, je stapt een wereld binnen. De doeken reiken tot aan het plafond en de vloer maakt wezenlijk onderdeel uit van het werk. Toen ik dit werk zag, kreeg ik de associatie met de stilte die je ervaart als je o ngedwongen op een vakantiedag in een pittoresk dorpje het plaatselijke kapelletje binnenstapt en daar overvallen wordt door de afbeeldingen aan de muur van de verhalen van heiligen uit het oude en nieuwe testament. Verhalen die deel uitmaken van een collectief be