Elke generatie is te herkennen aan de modes die in een bepaalde tijd opgeld doen. Ook al denk je als individu nog zo uniek te zijn en denk je een eigen individuele stijl te hebben ontwikkeld en een unieke kijk op de wereld te hebben, ook al denk je dat jouw keuze voor kleuren, stijl, vorm voortkomt uit je ‘allerindividueelste expressie van je allerindividueelste emoties’, op foto’s van jaren later weet je jezelf trefzeker te plaatsen in een tijd. En als deel van een groep. Op het jaar af bijna. Dat geldt voor gewone stervelingen, maar ook voor kunstenaars, schilders in dit geval. Meer nog, bijna. Het lijkt wel of de tijdgeest aan hen plakt. Ze leggen hun persoonlijkheid en hun identiteit in hun werken, denken onderscheidend bezig te zijn en toch kun je verbluffend vaak hun werken in een bepaalde tijd traceren. En een paar van die schilders bij elkaar wordt dan weer een school genoemd. De Mariaschool in het geval van Gerard Strik, al is de woordspeling bijna te flauw