Toen op mijn basisschool het begrip Vrije Expressie zijn intrede deed, lang geleden al weer, was een van de eerste opdrachten om een fantasietekening te maken. Vanuit het toeval. Maar dan wel een beetje gestuurd. We kregen op ons tafeltje een paar potjes ecoline tot onze beschikking en moesten wat inkt op het papier druppelen. Met een rietje bliezen we dan de inkt alle kanten op zodat op het papier zich een bont tafereel van kleuren aaneenreeg. Daar moest je dan een tijdje naar kijken. Opdracht was dan: wat zie je in deze toevallige vormen. Met zwarte inkt mocht je dan over het bonte kleurenratjetoe een fantasietekening maken. ‘Wat zie je erin, jongens, laat je fantasie de vrije loop’. Dat beeld drong zich toen ik de tentoonstelling van Robert C. Smit bezocht. Een kleurrijke tentoonstelling met een overvloed aan beelden die in elkaar overlopen en waarin je, als je er zin in hebt, alles kan zien waar je zin in hebt. Deze stroming waarin je je onbewuste de vrije