Als ik tijdens de opening van de tentoonstelling van Kuno Grommers een rondje maak, tel ik al drie rode stippen. Blijkbaar zien de bezoekers er wat in. Naast een van zijn werken zijn zelfs twee rode stippen geplakt: twee keer verkocht. Dat kan gelukkig met foto’s. Voor zeker vijf, zes van zijn werken zie ik groepjes mensen druk gebarend praten. Het werk van Kuno Grommers maakt wel wat los, zo te zien. Maar wat? ‘Vervreemdend’, lees ik in het gastenboek. ‘En daar voel ik me prettig bij’. Zo. Vervreemdend is typisch zo’n jaren zeventig kunstbegrip. Als kunst in die tijd ‘vervreemdend' was, dan was het goed. Of het nu om onbegrijpelijke Franse film of over beeldende kunst ging: in die tijd mocht een schilderij of foto niet lijken. De werkelijkheid was anders dan wat je zag. Daar wil ik absoluut niet badinerend over doen. Ieder schilderij belazert je per slot van rekening. We zien ruimte, we zien een portret, een blote dame of een landschapje: het blijft ve