Op mijn veertiende kreeg ik van mijn moeder een kloek boekwerk: De Tweede Grote Vier Omnibus. Naast novelles van Gerard Walschap, M.J. Brusse en Herman Heijermans bevatte het boek een overzicht van het werk van de voor mij totaal onbekende Frans Masereel. Honderd houtsnedes, met een voorwoord van Jelle Troelstra. De houtsnedes hadden als thema De Stad en met een voorwoord van Troelstra kon het ook niet anders dan dat het stadsleven van de jaren dertig genadeloos en zinderend , in zwart –wit, werd neergezet. Met heldere lijnen en krachtige verhalen. Onrecht, moord, doodslag, wanhopige broeierige sex, wanhoop, rijkdom en armoe, alles kwam in die honderd prenten langs en maakte op mij als veertienjarige een verpletterende indruk. De stad was mij natuurlijk wel bekend, maar dit inkijkje in het echte rauwe leven was voor mij eng en aantrekkelijk tegelijk. Heel aantrekkelijk. En dat lag ook aan dat genadeloze zwart-wit van de houtsnedes, de hoekige vormen, de grillige lijnen.