Vroeger hoorde je van een eigentijdse tentoonstelling weleens lollig zeggen: dat kan mijn zoontje van vier ook. Nou, dat kun je van de schilderijen van Ite Siegers niet zeggen. Mijn zoontje van eenentwintig kan dit niet. Maar daar is dan ook tegelijk alles mee gezegd. Ite Siegers toont ons 20 schilderijen: landschappen. En ze lijken allemaal op landschappen. Met een gevoel van onbehagen verliet ik zaterdag de tentoonstellingsruimte. Waarom deze werken? Wat wil Siegers ons hiermee zeggen? Verantwoorde kunst, en op het eerste gezicht ‘mooi’, met krulletters. Hoewel. Mooi? Laat ik eerst even uitweiden. Wie wel eens door de polder loopt, weet dat een landschap nooit hetzelfde is. Dat ligt niet aan het landschap. Dat ligt aan het licht. Boven de polder de hemel, de ene keer in stralend blauw, de andere keer in miezerig grijs en al te vaak met hoge Hollandse luchten. Zoals we die kennen van Ruysdael, van Roelofs, van Weissenbruch. Het toeval wil dat ik die zaterdagochten